# Rozmyślań zimowych czar, część druga
Zima sobie mija (zbyt) powoli, a my liczymy padłe pnie...
Ot, znowu jakieś tam zagajenie, które ma przyciągnąć i utrzymać
czytelników.
### O truizmach pszczelarskich
W pszczelarskiej, kilkuletniej już, praktyce zetknąłem się ze zjawiskiem,
które zapewne nieobce jest żadnemu środowisku branżowemu, lubo
hobbystycznemu: **tajemne święte prawdy**. Powtarzane z nabożnym
namaszczeniem, czasem jak modlitwy, czasem jak przekleństwa (klątwy też).
Ze zdumieniem niejakim konstatuję, że wielu nowicjuszy nie zadaje sobie
trudu, aby choćby przeczytać jakąkolwiek książkę o chowie pszczół (już
tam nie koniecznie zaraz polską bibliję pszczelarstwa, czyli "Gospodarka
pasieczna" Wandy Ostrowskiej), już choćby broszurkę jakąś. Z drugiej
strony mamy rzeszę (rzeszunię) zapaleńców, którzy przeczytali wszystko,
nie to, co udało im się dorwać w pazury, ale literalnie **wszystko**. Nie
tylko o pszczołach, ale i o leczniczych właściwościach miodu, propolisu,
jadu, wosku, powietrza ulowego, wszystkiego, o technice budowy apidomku,
obowiązkowym wyposażeniu pracowni pasiecznej we włoskie kafelki, o genetyce
pszczół, pszczołowatych, błonkoskrzydłych (rykoszetem), o zastosowaniu
martwych pszczół w kosmetologii, o chemii molekularnej apitoksyny, zjawiskach
kwantowych zachodzących w żołądku podczas picia roztworu woda+miód w
proporcji 5:1... W ten sposób środowisko, które w gruncie rzeczy powinno (z
naciskiem na "powinno") składać się z ludzi w miarę normalnych,
przerośnięte jest dwiema grupami *ekstremistów*: ignorantami i
pomieszańcami. Czyli takimi, którzy kompletnie nic nie wiedzą, nie
rozumieją, ale się wypowiadają oraz takimi, którym ilość pochłoniętej w
nienawykły do takiego wysiłku mózg wiedzy pomięszała szleje i oni... Też
się wypowiadają.
Dla dokładności: mnie bliżej jest do tych drugich, bo w samym początku
kariery, ogarnięty stanem zwanym z angielska *bee fever[1]* (kto nie czyta,
ten może sobie filmik obejrzeć[2]), przeczytałem naprawdę sporo. Ale nie
wszystko - i tu jednakowoż upatruję niejakiej nadziei dla samego siebie, że
nie tak kompletnie mi się wszystko pomięszało. Np. w ogóle mnie nie
zainteresowały błogofilne właściwości jadu pszczelego. Genetyką
zainteresowałem się tylko z grubsza, dopóki nie połączyłem faktu, że
zasadniczo wymiana genów między pokoleniami pszczół dokonuje się w
powietrzu i wiele niewątpliwych mądrości hodowców mogę, jako mały
pszczelarz, z ograniczonymi środkami, wsadzić sobie w buty. Tak zasadniczo to
ponieważ jestem raczej leniem, włożyłem dużo wysiłku, aby znaleźć (bo
samodzielne opracowanie jest nieco trudniejsze) metodę pszczelarską, która
wymaga naprawdę minimum wysiłku i pracy. Czyli tak zwane *lejzy bkpn[3]*, po
naszemu nie mające nazwy, bo przecież pszczelarz u nas nie może być leniwy
(ule i cała pasieka mają błyszczeć!). A skoro nie może być, to nie jest.
Tako rzecze oficjalna wersja, że pszczelarz jest pracowitym jak pszczółka,
zawsze słodko uśmiechniętym, miodopłynnie się wyrażającym Kubusiem
Puchatkiem. Koniec dygresji.
=> http://www.dave-cushman.net/bee/beefever.html 1:
http://www.dave-cushman.net/bee/beefever.html
=> https://www.youtube.com/watch?v=PiOXnBKjf7o 2:
https://www.youtube.com/watch?v=PiOXnBKjf7o
=> http://www.bushfarms.com/beeslazy.htm 3:
http://www.bushfarms.com/beeslazy.htm
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2018-12-15/2015-12-15-ORZ-01-Ule
.jpg Ule na niegdysiejszym ORZ [IMG]
No więc ze zdumnieniem niejakim konstatuję, że w mediach
społecznościowych, w informacyjnej bańce obejmującej pasjonatów
pszczelarstwa, roi się od specjalistów, którzy po jednozdaniowym opisie
początkującego podają autorytatywną diagnozę sytuacji w jego ulu, który
być może znajduje się 500 kilometrów od nich. Na podstawie jednej foci
umieszczonej na fejsie, co do której nie ma nawet pewności, że pytek ją
uczynił, wyrokują, a to że pień był źle karmiony, a to źle leczony, albo
nosemoza (której obecność można stwierdzić tylko w laboratorium)...
Najśmieszniej, jak opowiadają, że gdzieś tam są, albo nie ma bakterii,
grzybów, pasożytów, których na oczy nigdy nie oglądali. Mądrzą się np.
na temat higieny w ulu, bo tak przeczytali w "Pszczelarstwie". Ale gadają o
tym, jakby sami to przećwiczyli i na własnej pasiece sprawdzili. Tak,
pucowali styropianowe korpusy ługiem, gdy na swojej pasiece mają drewniane
WZ-tki po pradziadku... Tak czy owak recytują przenajświętsze prawdy
zasłyszane, albo przeczytane, ale nie wyćwiczone. Jest to jakiś mechanizm
psychologiczny ludzkiego stada, ewentualnie tylko męskiego (jednak
przeważająca większość pszczelarzy to mężczyźni), że należy
ustanawiać takie pseudo-normy. A to że sweter może być tylko czerwony, a to
że buty tylko bez obcasu, a to że jak ule to tylko korpusowe... Że tylko
nowoczesna gospodarka pszczelarska się liczy, reszta to paproki, gówniarstwo
i śmiecie, przez których pewnie niedługo zjedzą nas żywcem zaborcy
(Austria w szczególności). Tylko my mamy rację, bo podążamy za światłymi
wskazówkami przenajświętszego profesora, który aby dorobić sobie do
pensji, to wygłosił wykład w Mekce polskiego pszczelarstwa: Pszczelej Woli.
I skoro powiedział, że warrozę należy tępić 6 razy do roku przy pomocy
kumofosu, to święta prawda jest i ja już od dawna to powtarzałem. I
nieważne, że w tym samym czasie inny przenajświętszy profesor twierdzi na
wykładzie we Wrocławiu, że nie kumafos tylko amitraz i nie sześciokrotnie,
a dziewięciokrotnie. Pszczelarze i tak chętnie zapłacą za te w kółko
powtarzana mądrości.
A jak się dobrze odpytać już indywidualnie, to się okazuje, że każdy na
swojej pasiece robi różne rzeczy po swojemu. Często jak mu jego pomyślunek,
albo zdrowy rozsądek podpowiada. Albo lenistwo. Albo zasoby kabony. Albo
nerwica, swoja lub małżonki. Tak czy owak, jak już po mszy, to hulaj dusza,
każdy robi, jak mu się podobie (dla nieogarniętych: msza jest metaforą
takiego świętego spotkania pszczelarzy, na którym profesor wygłasza od
dawna znane i wciąż powtarzane w różnych wariantach truizmy i
oczywistości, które wierząca pszczelarska brać znowu odbiera niczym
objawienie pierwszego stopnia).
### Leczenie czyli trucie, a straty stratami
Na pasiece przydomowej nie za wesoło. Przejrzałem na szybko, co też tu się
odjaniepawla i niestety, niestety, niestety: kolejne dwa pieńki zostały
skreślone z rejestru, a następne w drodze.
Było tak:
```
Roy[WL] BkfF2[ZD][X] P18F1[ZD] PwF2[WL]
Bcr[ZD] BkfF2[ZD][)] HarF2[DD][X] HarF2[DD][X] HarF2[DD][)]
BkfF1[DD][)] SurF1[DD][)] BcfF1[ZD] P18F2[ZD][X]
```
A jest tak:
```
Roy[WL] BkfF2[ZD][X] P18F1[ZD] PwF2[WL]
Bcr[ZD] BkfF2[ZD][)] HarF2[DD][X] HarF2[DD][X] HarF2[DD][X] BkfF1[DD][X]
SurF1[DD][)] BcfF1[ZD] P18F2[ZD][X]
```
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2019-07-10/2019-06-19_DOM_01_Dru
ga_seria_odkladow.jpg Odkłady czynione 19 czerwca [IMG]
Czyli dwa spośród sześciu pni dzielonych na dwoje w nukleusy uczynione 19
czerwca nie dożyły. I kolejne w drodze. Jeden z nich to macierzak BkfF1[DD].
Mierzyłem jego porażenie roztoczami[4] pod koniec października 2019. I
wyszło mu 108 sztuk. Umarł zgodnie ze spodziewaniem. RIP. Drugi to też
marniak, z którego pożytku żadnego przez cały sezon nie było. Mam takich
parę i gdyby nie to, że martwi mnie upadek ilościowy, to muszę powiedzieć,
że jednocześnie cieszy mnie odejście pni, których jakość nie
przedstawiała niczego interesującego. Czyli jest szansa na jakość. Ale
zobaczymy.
=> filename{./2019-12-23-Srodzimie_2019.md} 4:
filename{./2019-12-23-Srodzimie_2019.md}
Tak czy owak ubytek ilościowy, gdyby mierzyć stanem pasieki przydomowej, już
jest spory: 6 padło, 7 żyje. Rzeczywista sytuacja na toczku przydomowym zatem
poważnie się zmieniła i wygląda tak:
```
Roy[WL] [X] P18F1[ZD] PwF2[WL]
Bcr[ZD] BkfF2[ZD][)] [X] [X] [X] [X]
SurF1[DD][)] BcfF1[ZD] [X]
```
46% strat w połowie stycznia. Nie najlepiej. Ile dojdzie do marca?
Tak wielkie straty rok w rok nastawiają mnie coraz bardziej pesymistycznie do
wszelkich idei nieleczenia. Jednocześnie myśli zaczynają skręcać w
poszukiwaniu jakichś skuteczniejszych trucizn, które niczym *silver bullet*
po zgodnym z instrukcją zaaplikowaniu położą kres zarazie. Co mogę
poradzić na to, że jednocześnie rozsądek mi podpowiada, że takich
środków nie ma? Ewidentnie przeżywalność na pasiece, nawet kompletnie
leczonej, zależy wprost od doświadczenia i skrupulatności pszczelarza. Ja,
jak wyżej zadeklarowałem, uprawiam *leniwe pszczelarstwo*, czyli nie chcę
być pilny i skrupulatny.
W zeszłym roku postanowiłem odpuścić sobie grupę nieleczoną, bo
obawiałem się, że zwiększa odsetkę strat i grozi długofalową zapaścią
pasieki, zanim nie odbuduję jej liczebności do poziomu, w którym będę
mógł znowu zaryzykować. I nie miało istotnego znaczenia, że grupie
nieleczonej straty wyszły podobne do reszty pasieki. Założyłem, że jeżeli
zapodam uczciwie i ofiarnie trucizny, to w końcu pasieka się odbuduje, a w
tym czasie i tak będę powielał geny z rodzin nieleczonych. Ale i to na razie
nie przynosi rezultatu. Owszem, rodziny o spodziewanej wyższej odporności
faktycznie się takową wykazują. Ale czy jest to zdolność, czy tylko
delikatność ze strony pszczelarza, który akurat nad tymi rodzinami chucha i
dmucha?
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2020-02-02/2020-01-18_DOM_02_pan
oramka.jpg Umierająca pasieka przydomowa [IMG]
### PS. Jeszcze słów parę o miodzie (i cukrze)
Zdziwion niepomiernie, że ktoś czyta moje wypociny (taka kokieteria,
fałszywa skromność), otrzymałem prywatną wiadomość (boć nie dałem
możliwości składania komciów bezpośrednio ze strony, trzeba się
przyłożyć, znaleźć adres mejlowy i dopiero w ten sposób ganić lub
chwalić, ewentualnie dyskutować) od kolegi pszczelarza, który przytomnie,
jasno i prosto wyłożył mi, że się mianowicie mylę w kwestii, czy ludzie
potrzebują miodu.
*Jak ~~niecenzuralne~~ nie potrzebuje? Człowiek ma naturę konsumpcyjną.
Miód z towaru żywnościowego stał się luksusowym. Człowiek potrzebuje
luksusu. Po za tym pszczelarze muszą z czegoś żyć. (~~niecenzuralne~~ w
średniowieczu to głównie robili z niego alkohol, jako produkt uboczny
produkcji wosku) A więc alko też nie było potrzebne do życia, tak samo
można powiedzieć, więc już od czasów paleolitu nie jest potrzebny. Ale ten
argument to złudzenie, bowiem skąd wiesz, że używki, alkohol, narkotyki nie
były potrzebne do życia luksusowego. Może inaczej by zaszła selekcja
seksualna gdyby nie alko. ~~niecenzuralne~~ ~~niecenzuralne~~ ~~niecenzuralne~~*
*Tego nie wiesz. A więc to takie jeno pierdololo. Miód jest potrzebny tak jak
kolejny smartfon i utrzymanie się producentom słodkiego smartfonu. Człowiek
jest chciwy (jak każde zwierzę) i musi gdzieś dawać upust swej chciwości,
aby się rozwijać. Skoro ma zapewnienie biololo dobrostan żywności, to musi
realizować ten popęd gdzie indziej. Znakiem tego: człek potrzebuje miodu jak
smartfona.*
Nie sposób dyskutować z w.w. celnymi argumentami. Pozostaje tylko
filozofować, czy towar luksusowy jest towarem jakiejś tam potrzeby, *ergo*
czy ludzie go właśnie *potrzebują*. Jest to pytanie natury raczej religijnej
niż merytorycznej, bo całe rozumowanie można utrzymać w porządku
zmieniając w nim tylko słowa typu "potrzebują" na np. "pożądają". Każdy,
kto wychowuje dziś nastolatki, wie dobrze, że smartfony np. są produktami
pierwszej potrzeby, nie drugiej (żywność), nie trzeciej (ciuchy).
Po prostu wydawało mi się, że dość jasno wyargumentowałem stanowisko, że
przez "potrzebują" rozumiałem potrzebę natury życiowej, oscylującą
gdzieś w okolicy pojęć "przetrwanie[5]", "zdrowie[6]", bynajmniej już nie
"dobrostan[7]", "powodzenie[8]", "pomyślność[9]". Do luksusu nawet nie
podskoczyłem.
=> https://sjp.pwn.pl/slowniki/przetrwać.html 5:
https://sjp.pwn.pl/slowniki/przetrwać.html
=> https://sjp.pwn.pl/szukaj/zdrowie.html 6:
https://sjp.pwn.pl/szukaj/zdrowie.html
=> https://sjp.pwn.pl/doroszewski/dobrostan;5421124.html 7:
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/dobrostan;5421124.html
=> https://sjp.pwn.pl/szukaj/powodzenie.html 8:
https://sjp.pwn.pl/szukaj/powodzenie.html
=> https://sjp.pwn.pl/doroszewski/pomyslnosc;5477010.html 9:
https://sjp.pwn.pl/doroszewski/pomyslnosc;5477010.html
Z powyższego wynika, że chodziło mi o to, że miód nie jest nam *potrzebny*
w rozumieniu raczej gdzieś obok *niezbędny*, a nie w pobliżu *przydatny*. Bo
użyteczny jest wciąż i niezmiennie, jak dotąd, nie ma co do tego
wątpliwości. Gdybyż (nie dajcie bogowie!) stał się *nieprzydatny*, to
można zacząć się bać. Ale jest on na razie zaledwie *zbędny[10]*, czyli
potrafimy się bez niego obejść. Ale - i tu kolega ma najprawdziwszą rację
- z racji swojej *zbędności* etymologicznie stał się (czy też utrzymał
się tam niezmiennie) przedmiotem *zbytku[11]*. Przestał jednak pełnić rolę
eliksiru życia, co (wydawało mi się) jasno i dosłownie wyraziłem.
Przestał nasycać nasze tkanki zdrowiem, zaczął za to nasycać nasz umysł
poczuciem komfortu. Może powinienem był na to położyć większy nacisk?
=> https://sjp.pwn.pl/szukaj/zbędny.html 10:
https://sjp.pwn.pl/szukaj/zbędny.html
=> https://sjp.pwn.pl/szukaj/zbytek.html 11:
https://sjp.pwn.pl/szukaj/zbytek.html
Choć podstawowa piramida potrzeb[12] wydaje się wciąż sensowną koncepcją,
wiemy dobrze, że jeżeli mierzyć **skłonność** do wydawania środków na
dany jej schodek, trzeba by ją odwrócić: po spełnieniu potrzeby podstawowej
następuje natychmiastowe ucięcie strumienia wydatków i przekierowanie go na
potrzeby wyższego rzędu.
=> https://pl.wikipedia.org/wiki/Hierarchia_potrzeb 12:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hierarchia_potrzeb
=>
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ef/Dynamic_hierarchy_of_needs_-
_Maslow.svg Po zaspokojeniu potrzeby wydatki spadają [IMG]
Kiedy kolejna potrzeba zostaje zaspokojona, nie ma mowy o kierowaniu dalszych
środków w jej stronę. Co zatem dzieje się w sytych i bogatych
społeczeństwach? Otóż pomnę dobrze swoją wyprawę zagraniczną z roku
1994. W rozmowie z pewną miłą Francuzką z klasy średniej (mąż dwójka
dzieci, obszerne mieszkanie w dobrej dzielnicy Paryża) dowiedziałem się
wówczas, iż wydaje ona nie więcej niż 30% środków na pokrycie wszelkich
życiowych spraw, czyli jedzenie, mieszkanie, najpotrzebniejsza odzież, paliwo
do Peugeota... Zostawało jej (no, im, im zostawało) 70% środków na co? Na
wskazane wyżej przez kolegę towary luksusowe.
W powyższym kontekście kolega ma rację: jeżeli koszty luksusów znacznie
przewyższają bieżączkę życiową, to rzeczywiście poświęcić im trzeba
stosownie więcej uwagi. A jeżeli uwagi, to i emocji. A skoro emocji, to ich
znaczenie rośnie. I w ten sposób luksus staje się potrzebą. Gdy bieżączka
życiowa staje się bezwiednie i automagicznie zaspokojoną oczywistością.
📅 pon 20 stycznia 2020
=> ./index.gmi ↩ Index (Strona główna)
=> ./category/pasieka-krotochwile.gmi 📁 Pasieka - Krotochwile
=> ./tag/krotochwile.gmi #krotochwile
=> ./tag/dumania.gmi #dumania